Ήδη στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ μαίνεται ένας πόλεμος πόλεων. Θύματα και τρόπαιο είναι οι καταναλωτές του ανεπτυγμένου κόσμου. Δημόσιες επιχειρήσεις ύδρευσης εναντίον ιδιωτικών επιχειρήσεων εμφιαλωμένων νερών.
Επειδή φυσικά στην Ευρώπη δεν μπορούσαν να ιδιωτικοποιήσουν το νερό στις μεγάλες πόλεις, οι εταιρίες έκαναν για χρόνια διαφημιστική επίθεση. Οι καταναλωτές έπρεπε να πειστούν ότι το εμφιαλωμένο νερό είναι ότι καλύτερο για την υγεία τους. Έτσι ο κόσμος άρχισε να αγοράζει το πανάκριβο νερό σε τιμές ανώτερες της βενζίνης.
Τα πράγματα δεν είναι όμως έτσι όπως τα περιγράφουν οι διαφημίσεις. Εκτός του ότι το νερό από τη βρύση είναι συνήθως απόλυτα ασφαλές για την υγεία, υπάρχει το πρόβλημα των σκουπιδιών. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι η αγορά εμφιαλωμένων νερών είναι καταστροφική για το περιβάλλον.
Κάθε χρόνο παγκοσμίως καταναλώνονται 81.000 τόνοι πετρελαίου και 600 εκατομμύρια τόνοι νερού μόνο και μόνο για να κατασκευαστούν τα πλαστικά μπουκάλια
. Ο συνολικός αριθμός τους πλησιάζει τα 150 δισεκατομμύρια μπουκάλια που τα περισσότερα από αυτά καταλήγουν στη θάλασσα και τα ποτάμια.
Τα συνολικά κέρδη ετησίως φτάνουν το ιλιγγιώδες ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Τα κέρδη έχουν συνεχή αυξητική τάση δεδομένου ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια τα κέρδη έχουν αυξηθεί κατά 2.000%.
Έτσι στις ΗΠΑ ξεκίνησε εκστρατεία διαφήμισης του νερού της βρύσης και πολλά εστιατόρια σερβίρουν πλέον τους πελάτες τους τέτοιο νερό.
Στο χορό μπήκε και η Ευρώπη. Χαρακτηρίστηκα σε έρευνα που έγινε στη Ρώμη, με εκατοντάδες χιλιάδες δειγματοληπτικούς ελέγχους στο σύστημα ύδρευσης, απεδείχθη ότι το νερό της πόλης είναι καλό και φυσικά πολύ πιο φθηνό από το εμφιαλωμένο.
Η ζυγαριά στην μάχη δημοσίων και ιδιωτικών εταιριών, προς το παρόν τουλάχιστον, μοιάζει άνιση, καθώς όλο και περισσότεροι καταναλωτές προτιμούν το εμφιαλωμένο νερό. Η αυξητική αυτή τάση αποδίδεται σε μερικούς << μύθους>> που έχουν περάσει ήδη στο υποσυνείδητο τους από την υπερβολική διαφήμιση.
Οι καταναλωτές έχουν πια πειστεί ότι το νερό των πηγών είναι πολύ καθαρό. Αγνοούν επίσης ότι τα νερά που βρίσκονται επιφανειακά στο έδαφος πολύ συχνά συγκεντρώνουν ρύπους που σπάνια εντοπίζονται στο δημόσιο σύστημα ύδρευσης.
Πρόσφατα κατερρίφθη και ο μύθος ότι το εμφιαλωμένο νερό είναι << πιο γευστικό>> και ότι το νερό της βρύσης <<μυρίζει>>. Από ότι φαίνεται επρόκειτο περισσότερο για αυθυποβολή λόγο της διαφήμισης. Μια ιταλική περιβαλλοντική οργάνωση ζήτησε από κατοίκους αρκετών πόλεων να ξεχωρίσουν το νερό της βρύσης από το εμφιαλωμένο πίνοντας από μπουκάλια. Από τη στατιστική μελέτη προέκυψε ότι λιγότερο από το 20% των δοκιμαστών κατάλαβε κάποια διαφορά.
Επίσης και το πρόβλημα του πλαστικού.
Αυτό μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να διαλύονται στο νερό χημικές ουσίες από το πλαστικό.
Επιπλέον για το νερό της βρύσης υπάρχουν όρια στη συγκέντρωση ουσιών, όπως το βενζόλιο, κάτι που όμως ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ για το εμφιαλωμένο.
Εξάλλου οι χημικές αναλύσεις δεν βρίσκουν κάποια ιδιαίτερη διαφορά ανάμεσα στα περισσότερα δείγματα νερού.
Ακόμα επειδή υπάρχει κάποιο κενό στις νομοθεσίες, ο οποιοσδήποτε μπορεί να εμφιαλώσει νερό βρύσης και μετά να το πουλήσει!
Έτσι από ότι φαίνεται μόνο η διαφήμιση και τα υπέρογκα κέρδη δικαιολογούν την νέα μόδα του <<καθαρού >> εμφιαλωμένου.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ , ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΚΕΡΔΗ, Εκδόσεις Λιακοπουλος, Μπεζας Μιχάλης σελ. 136-137-138
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου