Και αν ακόμα δεν υπήρχαν ειδικά ευρήματα από ανασκαφές και συναφείς πληροφορίες από αρχαία κείμενα, θα ήταν εύκολο με ένα απλό συλλογισμό να συμπεράνουμε τον τρόπο που οι άνθρωποι της Προϊστορικής Εποχής χρησιμοποιούσαν τη φωτιά για την παρασκευή του φαγητού τους.
Σε εποχές που η δομική, η κεραμευτική και η μεταλλοτεχνία ήσαν άγνωστες, δεν ήταν δυνατόν τα κρέατα να ψήνονται αλλιώς, παρά μόνο ριγμένα απευθείας πάνω στη φωτιά, η πάνω σε περιστρεφόμενες σούβλες.
Πράγματι, έτσι αποδεικνύονται οι μαγειρικές εστίες των Προϊστορικών Χρονών από τις αρχαιολογικές ανασκαφές.
Τα ξύλα καίγονταν μέσα σε αβαθή λάκκο στο έδαφος και, αφού χώνευε η θράκα, έβαζαν πάνω το κρέας για να ψηθεί.
Αργότερα, γύρω απ’ αυτούς τους αβαθείς λάκκους έστηναν δυο ισοϋψείς πέτρες και στήριζαν τις περιστρεφόμενες με το χέρι σούβλες.
Ακολουθησε , όμως, γρήγορα η εξέλιξη της μαγειρικής τέχνης αφότου άρχισε η κατασκευή των πήλινων σκευών.
Χάρις σ’ αυτά, οι τροφές πλέον μπορούσαν όχι μόνο να ψήνονται, αλλά να βράζουν και να καρυκεύονται. Τότε η χύτρα κρεμόταν από ψηλό τρίποδο πάνω από τη φωτιά η τοποθετούνταν κοντά της πάνω σε χαμηλό τρίποδα.
Η παρασκευή του φαγητού γινόταν έξω από το σπίτι συνήθως, λόγω του καπνού που αναδυόταν και ενοχλούσε, σπανιότερα όμως μέσα στο σπίτι.
Στην εποχή του Ομήρου και στα μέγαρα ακόμη των βασιλέων, τα κρέατα ψήνονταν μέσα στην αίθουσα των συμποσίων. Από τον 5ο αιώνα π.Χ., το μαγειρειο αποτελούσε – στην Αθήνα τουλάχιστον- χωριστό διαμέρισμα του σπιτιού.
Ο καπνός δεν έφευγε πλέον από μια απλή οπή στο ταβάνι του σπιτιού, όπως γινόταν στα ανάκτορα τού Οδυσσέα στην Ιθάκη, αλλά από χτιστή καπνοδόχο.
Είχε, επίσης, η αίθουσα του μαγειρείου και θρησκευτικό χαρακτήρα, λογω του ότι μέσα σ’ αυτό βρίσκονταν η << ιερά εστία>> των Ελλήνων που, συχνά, ήταν διακοσμημένη με το άγαλμα της προστάτιδας του οίκου, της θεάς Εστίας.
Κατά τη διάρκεια των Ομηρικών Ετών, το καθημερινό φαγητό ήταν το απλό και αναγκαίο για την επιβίωση, δηλαδή κρέας ψωμί και κρασί. Έβαζαν το κρέας μέσα σε λέβητες που στηρίζονταν σε τρίποδες, η το έψηναν σε σούβλες ( οβελούς), αφού, πρώτα, το έκοβαν σε κομμάτια και το αλάτιζαν.
Ο Αθηναίος λέει ότι ο Όμηρος, ενώ ονομάζει τον Ελλήσποντο
<< ιχθυοέντα>> και παρουσιάζει τους Φαίακες ως κατεξοχήν θαλασσοπόρους, και ενώ γνώριζε πολλά λιμάνια στην Ιθάκη και πολλά γειτονικά νησιά όπου τα ψάρια και τα άγρια πουλιά ήσαν άφθονα, και ενώ θεωρούσε ως ευτυχία το ότι η θάλασσα δίνει τα ψάρια, τίποτα από αυτά δεν εμφανίζεται να προσφέρει κάποιος. Και, ακόμη, ούτε οπωρικά μνημονεύει να προσφέρονται σε κάποιον, αν και με μεγάλη ευχαρίστηση αναφέρει ότι υπήρχαν πολλά και, μάλιστα, τα παρουσιάζει σε κάθε εποχή του έτους. Και στους θεούς αποδίδει απλή δίαιτα, νέκταρ και αμβροσία. Και παριστάνει τους ανθρώπους να διαιτώνται με άπλες τροφές όχι με απληστία, καθώς οι άριστοι των γιατρών απαγορεύουν να βαρύνει το στομάχι τους. Γι ‘ αυτό, δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι οι άνθρωποι που ανατρέφονται κατ’ αυτόν τον τρόπο είχαν υγιή σώματα και ψυχές.
ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ, ΤΙ ΕΤΡΩΓΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ; Γαστρονομια, θεραπευτικα φυτα και μακροζωια,ΜΑΡΩ ΚΙΟΥΛΑΦΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΧΕΤΥΠΟ/ΜΕΤΑΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. ΣΕΛ. 35-36-37.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου