Ο Ορφεύς ταξιδεύει μαζί με τους Αργοναύτες. Στην εξιστόριση όμως των Αργοναυτικών, παρατηρούμε σε κάποια σημεία περίεργες αναφορές, που προβληματίζουν. Σας παραθέτω μερικές από αυτές :
Α) Τη στιγμή της καθέλκυσης του πλοίου ΑΡΓΩ, διαβάζουμε...
...»Δη τότ’ επιβρομέουσα Τομαριάς έκλυε φηγός ήν οι υποτροπίην Άργος θέτο νηί μελαίνη Παλλάδος εννεσίησιν ανηέρθη δε μαλ’ ώκα Δούρατ’ ελαφρίζουσα, θοή δ’ ωλίσθανε πόντω Και οι επειγομένη θαμινάς εκέδασσε φάλαγγας Αί οι υπό τρόπι κείντο μιας σχοίνοιο ταθείσαι»...
Ήτοι:
«Με ήχο που έβγαλε δυνατό με άκουσε του Τόμαρου Η βαλανιδιά, αυτή που ο Άργος τοποθέτησε με τάξη στη βάση του μαύρου πλοίου κατόπιν εντολών της Παλλάδος Αθηνάς. Ταχύτατα δε σηκώθηκε, αφήνοντας τα ξύλα και ταχέως έπλεε στην θάλασσα. Με τέχνη έσπασε τους ξύλινους κυλίνδρους που ήταν Βαλμένοι στο δυνατό δοκάρι της πλευράς έως την Πρύμνη και εκείνην την στιγμή εισήλθε στο λιμάνι, αφού το κύμα που λαμποκοπούσε, δέχθηκε το πλοίο με γαλήνη»...
Σύμφωνα με τα προαναφερόμενα η φράση «Ανηέρθη μαλ’ ώκοι» = Η Αργώ σηκώθηκε, ανυψώθηκε δηλαδή ??? Το σκάφος πέταξε και μετά προσαλασσώθηκε ???
Β) Ταξιδεύοντας η ΑΡΓΩ, από τη Λήμνο και φτάνοντας πέρα από την Άβυδο κοντά στον Αίσηπο ποταμό άραξε σε μια αμμουδερή ακτή, που εκεί οι Αργοναύτες (Μινύες) κατασκήνωσαν για φαγητό και ύπνο. Ο βασιλιάς των Δολιέων που κατοικούσαν στα μέρη εκείνα τους συνάντησε και τους προσέφερε απλώχερα φαγητό, κρασί, σκεπάσματα, μάλλινα πανοφώρια και γενικά ότι χρειάζονταν. Τη στιγμή όμως που έδυε ο ήλιος συνέβη το εξής περιστατικό...
...»Αλλ’ ότε γ’ Ωκεανοίο όον βαπτίζετο Τιτάν, μήνη δ’ αστροχίτων έπαγεν μελαναυγέα όρφνην, τήμος αρηίφατοι κίον ανέρες, οί α νέμοντο αρκτώοις εν όρεσσι, τεθηπότες είκελα θηρσί Τιτάσι, βριαροίς τ’ εναλίγκιοι ηδέ Γίγασιν. Εξ γαρ χείρες εκάστω απ’ ώμων αϊσσοντο. Ούς τότ’ εσαθρήσαντες αμαιμάκετοι βασιλήες, ες μότον ορμαόνοντες αρήϊα τεύχε. Έδυνον. Και οί μεν πευκήσιν αμύνονθ’ οί δ’ ελάτησιν. Εν δ’ έπεσαν Μινύαισι κατά σκοτόεσσαν ομίχλην. Ούς τοι επειγομένους κτείνεν Διός άλκιμος υιός, τόξω οϊστεύων»...
Ήτοι:
«Την στιγμή που ο ήλιος έδυε στην μεριά του Ωκεανού και η πανάστερη Σελήνη υποδεχόταν τη νύχτα, εμφανίσθησαν μερικοί μαχητές απέναντί τους, που ο τόπος τους ήταν στα βόρεια βουνά και έμοιαζαν σαν τους δυνατούς Τιτάνες και τους Γίγαντες, ήταν άγριοι δε όπως τα θηρία. Από τον ώμο του καθενός απ’ αυτούς έβγαιναν έξι (6) !! χέρια. Μόλις τους αντιλήφθηκαν οι ανίκητοι βασιλείς και κατάλαβαν πως θα γίνει μάχη, ζώστηκαν τον οπλισμό τους. Μερικοί από αυτούς πολεμούσαν με πεύκα (?!) και κάποιοι άλλοι με έλατα (?!), με ορμή δε επιτέθηκαν κατά των Μινύων την ώρα της νύχτας. Αυτούς τους αγρίους πολεμιστές τους αφάνιζε ο ένδοξος γιος του Διός τοξεύοντάς τους με τα βέλη του, την στιγμή που αυτοί επιτίθονταν»...
Με την περιγραφή αυτή του Ορφέα, γίνεται επίσημη αναφορά για τα «Ρυπαρά Γένη»! Και μην ξεχνούμε ότι τα Ορφικά γράφτηκαν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν και πολλές γενεές πριν τα Τρωϊκά.
Γ) Σε κάποιο άλλο σημείο του ταξιδιού διαβάζουμε...
...»Ένθεν άκραν προβλήτα παραπλώσαντες έβημεν γήν επί Παφλαγόνων, την δή παράμειψε θέουσα Αργώ υπέρ μέγα λαίτμα. Καραμβιακήν δ’ ίκετ’άκρην, ήν ενί Θερμώδων κείται Άλυος τε. Έεθρον, βάλλον επ’ αιγιαλόν, δίνας αλιμυρέας έλκον»...
Ήτοι:
...»Από το σημείο αυτό παραπλέαμε του απότομου ακρωτηρίου και μετά εισήλθαμε στους τόπους της Παφλαγονίας, την οποία Παφλαγονία πέρασε η Αργώ με ταχύτητα όπου τα νερά εκεί ήταν βαθύτατα (!), έπειτα η Αργώ έπλεε στο ακρωτήριο Καραμβία , εκεί όπου χύνεται ο Θερμώδων ποταμός καθώς και τα ρεύματα φθάνουν (εκεί) του ποταμού Άλνος. Ο δε Θερμώδων δημιουργεί στροβιλισμούς με τα νερά του στη θάλασσα»...
Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται κατά κόρον στον Αμαζόνιο ποταμό και τους τεράστιους παραποτάμους του, καθώς και στα ψηλά σημεία του Ρίο νε λα Πλάτα. Σύμφωνα δε με τους επιστήμονες δεν συμβαίνει στους ποταμούς του Εύξεινου Πόντου. Οπότε, η Αργώ πού βρισκόταν, πού ταξίδευε στους στίχους αυτούς ???
Δ) Ενώ βρίσκονταν στην Κολχίδα ο Ορφεύς εξιστορεί...
...»ώς τε βόας ζεύγλαισι δαμάσσατο πυριπνέοντας τετράγυον θέμενος σπόρον αύλακι τόν. Εκόμισσε Φρίξος εϋμμελίης, ότ’ έβη δόμον Αιήταο, έδνον ενυάλιόν τε δρακοντείων απ’ οδόντων. Ηδ’ ως δυσμενέων σπαρτών στάχυν εξενάριξεν αυτοφόνω παλάμη, πώς δ’ αγλαόν ήρατο κύδος Αισονίδης»...
Ήτοι:
...»(Θα σου πω ακόμα Μουσαίε) για τον τρόπο που ο Ιάσων εξημέρωσε τα βόδια με την πνοή της φωτιάς ρίχοντας σπόρο σε ρυάκι που ήταν τέσσερα πλέθρα. Τον σπόρο εκείνον έφερε ο καλογυμνασμένος Φρίξος στα ανάκτορα του Αιήτη δώρον του Άρεως από δόντια κάποιου δράκοντος. Επίσης, θα σου αφηγηθώ τον τρόπο που κατέστρεψε τα στάχυα των δηλητηριασμένων σπαρτών με τα ίδια του τα χέρια, όπως επίσης (θα σου αφηγηθώ) τον τρόπο που μεγάλη δόξα και υστεροφημία έλαβε ο Ιάσων»...
Αλληγορικός στίχος. Υπονοεί όμως την γενιά του Δράκοντος και ότι προήλθε από αυτήν. Ο Αστερισμός του Δράκοντος, όπως γνωρίζουμε είναι εχθρικός προς την Ανδρομέδα και τον Αστερισμό του Κυνός (βλ. Άρθρο «Ποιοι είναι οι Ερπετοειδείς»).
Συνεπώς ο Ιάσων τι αποστολή είχε να φέρει εις πέρας ???
Ε) Αφού έχουν εγκαταλείψει την Κολχίδα, διαβάζουμε...
...»Και α πανημερίησι πονεύμενοι ειρεσίησι, Μαιώτας πρώτους αφικάνομεν αβροχίτωνας. Ηδέ Γελωνόν έθνος, Βαθυχδαίτων τ’ άπλετα φύλα, Σαυρομάτας τε, Γέτας και Γυμναίους Κέκρυφάς τε αρσωπάς τ’ Αρίμασπας, έθνη πολυπήμονα λαών ών περιναιετάει εν γη Μαιώτιδα λίμνην»...
Ήτοι:
...»Κουρασμένοι από την κωπηλασία αφιχθήκαμε πρώτα στους ομορφοντυμένους Μαιώτες και μετά στους Γέλωνες και στους πολύεθνους Βαθυχαίτες που ανήκαν οι Σαυρομάτες, οι Γέτες, οι Γυμναίοι, οι Κέκρυφοι, οι Άρσωπες, οι Αριμαστοί πλούσιες φυλές όλες τους που διαμένουν στις περιοχές της λίμνης Μαιώτιδος (Θάλασσα Αζόφ ή Αζοφική).
Βλέπουμε ότι έχουμε πάλι επίσημη αναφορά στους Ερπετοειδείς (Σαυρομάτες).
Αν σε τόσο πανάρχαια κείμενα γίνεται αναφορά σε ερπετοειδή ή σε ρυπαρά γένη καταλαβαίνουμε ότι οι θεωρίες για την ύπαρξη ή μη αυτών των όντων βγαίνουν αληθινές! Τα συμπεράσματα δικά σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου