ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Έχω να κάνω, μια πρόταση: πήγαινε σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος, όπως είναι μια κεντρική πλατεία, και σε ώρα  που να υπάρχουν τριγύρω πολλοί άνθρωποι. Όταν φτάσεις εκεί και βρεθείς μόνος ανάμεσα στο πλήθος, πρέπει να κάνεις το εξής: να σηκώσεις τα χεριά σε έκταση και κοιτώντας  ίσια μπροστά να διασχίσεις την πλατεία περπατώντας ανάμεσα στον κόσμο χωρίς να τα κατεβάσεις. Τίποτα ιδιαίτερο, ένα απλό περπάτημα, που όμως θα τραβήξει την προσοχή των άλλων πάνω σου.

Νομίζεις ότι μπορείς να το κάνεις; Σου φαίνεται απλό;  Ανόητο;  Άσκοπο;  Ότι δεν έχει νόημα; Εδώ όμως η πρόκληση που μπαίνει ξεκάθαρα είναι: μπορείς να το κάνεις; Ναι η όχι; Και μη βιαστείς να σκεφτείς << ασφαλώς και μπορώ>>, χωρίς πρώτα να το δοκιμάσεις. Αν διαπιστώσεις ότι δυσκολεύεσαι, και μάλιστα παρά πολύ, να εκτεθείς με αυτόν τον τρόπο, τότε μην χάσεις την ευκαιρία, νιώσε καθαρά τη γεύση αυτής της αμηχανίας, καθώς το άγνωστο πλήθος μετατρέπεται σε κοινό θεατών σ’ αυτή τη στοιχειώδη θεατρική πράξη κι εσύ σε ηθοποιό. Νιώσε την απειλή για την εικόνα σου και άφησε να αναδυθούν στην επιφάνεια τα ερωτήματα που συνεπάγεται αυτή η αμηχανία.

Γιατί να μην μπορείς να κάνεις κάτι που στο κάτω –κάτω δενενοχλεί κανέναν; Τι σημαίνει αυτή η ανημποριά και ποιος είναι που ασκεί μια τέτοια  απαγόρευση επάνω σου; Σοκάρει το γεγονός ότι οι αναστολές μας δεν έρχονται από κάποια ηθική στάση που αποτελεί εφαρμογή της θέλησης μας. Μοιάζει πολύ περισσότερο σαν να υπάρχει μέσα μας ένας τυφλός  μηχανισμός απαγορεύσεων που δρα ανεξάρτητα. Φαίνετε, μάλιστα, ότι αυτός ο δεσμοφύλακας που είναι κρυμμένος σε κάποια γωνία του μυαλού μας, έχει συμμάχους τους γονείς , τους δάσκαλους, τους φίλους και γνωστούς μας, τον κοινωνικό περίγυρο, ακόμα και τους αγνώστους ανθρώπους.

Ο μηχανισμός αυτός της αυτολογοκρισίας και του αυτοπεριορισμού εμφυτεύεται από την κοινωνία με την εκπαίδευση μέσα στον κάθε άνθρωπο, για να προστατεύσει τον ίδιο και την κοινωνία. Είναι η αναγκαιότητα που προκύπτει από την έλλειψη της συνείδησης στον άνθρωπο, που μόνο αυτή θα μπορούσε να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του αυτοβουλία με σωστό τρόπο.

Η ύπαρξη μάλιστα αυτού του μηχανισμού αποδεικνύει από μόνη της την ανυπαρξία συνείδησης στους ανθρώπους.

Έτσι είναι τώρα, έτσι ήταν πάντα. Τίποτα δεν φανερώνει ότι οι αρχαίοι ήταν διαφορετικοί προς αυτό. Η διαφορά ανάμεσα  σ’ αυτούς και σε εμάς βρίσκεται μάλλον στον τρόπο λειτουργιάς της ανθρώπινης μηχανής. Στον αρχαίο, το σώμα είναι πολύ πιο ζωντανό και, οπωσδήποτε, δεν έχει παγιωθεί σε τέτοιο βαθμό η κυριαρχία της σκέψης πάνω στις υπόλοιπες λειτουργιές. Για την ακρίβεια, είναι στην αρχαία Ελλάδα που αυτό αρχίζει να συμβαίνει.

    Τόσο για τον Αρχαίο όσο και για τον Σύγχρονο παραμένει το πρόβλημα: πως αποκτά νόημα η ύπαρξη; Πως μετρώνται οι πραγματικές αξίες; Η δημόσια εικόνα μας είναι μια μάσκα κολλημένη στο πρόσωπο μας. Αν κάποιος προσπαθήσει να τη βγάλει απότομα, μπορεί να ξεσκίσει και λίγη σάρκα. Όμως κάνεις δεν προσπαθεί να κάνει κάτι τέτοιο. Η εικόνα μας είναι κτισμένη πάνω στο ψέμα μας και γύρω της οργανώνεται ολόκληρη η ζωή μας. Μπορεί κάποιος να πλησιάσει το Ιερό, κρυφοκοιτάζοντας πίσω από μια τέτοια μάσκα;

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ , ΙΕΡΑ ΕΛΛΑΣ, Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥΣ, ΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΟΚΟΠΟΥΛΟΣ,σελ. 26-27.